Minister van Justitie, Koen Geens, pleit voor een verbod op zogenaamde loot boxes in games. Volgens hem zijn deze loot boxes schadelijk voor jonge spelers. Wat moet je weten?
Wat zijn loot boxes?
Loot boxes zijn virtuele dozen of verpakkingen in games waarin zich al dan niet premium items in bevinden. Hierbij is het niet altijd duidelijk wat er zich in zo’n virtuele schatkist bevindt. Soms moet je effectief betalen voor zo’n virtuele loot boxes, soms kan het ook gekocht worden met virtueel geld.
Een eerste voorbeeld vinden we bij het recente Star Wars Battlefront 2. Hier zouden spelers loot crates kunnen kopen waar soms waardevolle items in te vinden zijn. Zo zou het (ellenlange) spelproces kunnen versneld worden en zouden spelers sneller populaire personages kunnen vrijspelen. Het is niet duidelijk of je 3 of 250 loot boxes moet kopen vooraleer je dat ene personage te pakken hebt.
Soms is het minder duidelijk. Neem nu bijvoorbeeld het smartphonespelletje ‘The Simpsons: Tapped Out’. Hier kan je ook dergelijke boxen aankopen met ‘donuts’. Die donuts kan je verkrijgen voor echt geld, maar kan je ook in het spel winnen. In de cadeauverpakkingen kunnen zich waardevolle personages bevinden, maar het kan evenzeer een waardeloos boompje of bankje zijn. Dan maar overschakelen naar de in-game currency? Zolang je die in-game currency ook met echt geld kan aankopen, blijft het mogelijk om hierop te gokken. De vraag rest bovendien of gokken met virtueel geld dat virtueel verkregen werd, ook nog steeds gokken is conform het juridisch oogpunt.
Hoe dan ook bevinden we ons in een schemerzone waarbij gameproducenten vooral uit zijn op geldgewin. Soms bevatten zo’n virtuele schatkisten zelfs items die je op geen enkele manier kan bemachtigen. Een reeks afwerken of een verzameling compleet hebben spreekt vooral kinderen. Het is ook die zwakke groep die er gretig op ingaat. Koosjer is het met andere woorden allemaal niet.
Juridische grondslag
Uiteraard baseert minister Koen Geens zich op de gokwetgeving. Dergelijke loot boxes zouden immers een gokelement bevatten en dus niet zomaar toegelaten zijn voor minderjarigen. Hierover zei hij zelfs letterlijk: “als je gamen en gokken op die leeftijd gaat vermengen dan is dat bijzonder gevaarlijk voor de geestelijke gezondheid van het kind”. Logisch: er is een inzet, een kans om iets te winnen of te verliezen en het spelverloop is onderhevig aan een toevalbeginsel.
Het feit dat het net de Minister van Justitie is die hierover uitspraak doet hoeft niet te verbazen: de Kansspelcommissie vormt een onderdeel van de Federale Overheidsdienst Justitie. Het is ook die Commissie die vergunningen kan toekennen om dergelijke kansspelen uit te baten.
De kansspelcommissie onderzoekt het fenomeen en kan beslissen dat er waarschuwingen moeten worden gegeven, maar kan zelfs zo ver gaan om bepaalde games te verbieden of in beslag te laten nemen. Vergunningen toekennen, identiteitskaarten controleren en straffen indien er alsnog verkocht wordt aan minderjarigen? Het klinkt surreëel maar het is bovenal spijtig dat de game-industrie steeds meer overgaat van entertainment naar puur geldgewin op de kap van mentaal zwakkeren die niet aan de grote verleiding kunnen weerstaan.
Lobbywerk is ingezet
Intussen is ook de NCGP (National Committee for Games Policy) wakker geschoten, een lobbygroep met welgekozen leden uit de game-industrie. Deze lobbygroep bestaat enerzijds uit een denktank en anderzijds uit een luik dat zelfregulatie binnen de gamesector moet bewerkstelligen. Hun voornaamste doelstelling luidt “politici informeren met correcte informatie”, een andere zinsnede voor “politici die de sector willen reguleren bestoken met onderzoeken die games in een beter daglicht moeten stellen”. Het goede nieuws: het toont aan dat de gamewereld weet dat het een imagoprobleem heeft en het daaraan moet werken onder niet-gamende politici. Liever een regularisatie binnen de game-industrie dan uiteenlopende lokale wetgevingen die het de sector een stuk moeilijker maken.
