Als alles goed loopt, maakt een eenmanszaak winst. Maar in extreme gevallen kan een eenmanszaak soms meer kosten hebben dan inkomsten. En dan wordt de fiscus al snel argwanend, waarbij hij al snel dreigt om een aantal kosten te verwerpen. Toch hoef je niet zomaar akkoord te gaan met de verwerpingsdrang van de fiscus.
Belast op het indiciair tekort
Meestal zal de fiscus spreken van een zogenoemde indiciaire taxatie. Dat is een aanslag op basis van tekenen en indiciën, zonder dat er ook echt facturen zijn die dat moeten staven. Een zogenoemde indiciaire taxatie geeft de fiscus veel slagkracht en zorgt ervoor dat tekenen en indiciën als de levensstijl de belastingheffing kunnen verklaren. Maar ook wanneer de uitgaven groter zijn dan de inkomsten kan de fiscus dit indiciair tekort belasten. Met andere woorden: een belasting op het deel van de kosten die hoger zijn dan de inkomsten!
Ontsnappen aan de indiciaire taxatie
Toch hoef je niet zomaar akkoord te gaan met zo’n indiciaire taxatie. Indien je kan aantonen dat je het verschil betaalde op basis van niet-belastbare inkomsten zal de fiscus het tekort niet belasten. Maar je moet wel zelf dat bewijs leveren. Het kan bijvoorbeeld gaan om een schenking van jouw ouders, gokinkomsten of de ontvangst van een erfenis.
Uiteraard mag je ook aantonen dat je jouw privévermogen hebt aangewend om dit verschil te bekostigen. Maar ook dan moet je dat natuurlijk wel bewijzen. Zo moet je bijvoorbeeld bankafschriften voorleggen of zal je het bewijs moeten leveren van verkochte privégoederen.
In het verleden werd al eens de vraag gesteld of het niet volstond om aan te tonen dat het spaarboekje sterker in waarde is gedaald dan het indiciair tekort. Volgens het Hof van Beroep te Antwerpen volstond dat inderdaad en hoefde de belastingplichtige niet aan te tonen welke uitgaven met dat spaargeld werden gefinancierd. Uiteraard blijft het wel aanbevolen om alles netjes bij te houden. Of toch als je geen zin hebt om zelf naar het Hof van Beroep te trekken…
